خبرنگاران سبز/ دانشگاه/ خسرو امینی: 18 تير 78 را ميتوان از زواياى مختلفى در خور توجه دانست. آن روز را شايد بتوان اولين رويارويى مستقيم مردم و حاكميت در دوره رهبرى سيد على خامنهاى دانست. آنروز را شايد بتوان محصول خود باورى مردمى دانست كه در دوم خرداد دو سال قبلش با فرياد يك " نه " بزرگ به تماميت خواهان، باور كرده بود توان همصدايى يك ملت را و آنروز را ميتوان به عنوان يادگار مظلوميت نسل جوان و پوينده كشور ناميد كه تنها در دفاع از يك رسانه و تنها در دفاع از آزادى مطبوعات اعتراض كرده بودند.
اما آنچه شاخص ميكند 18 تير 78 را، سر باز كردن گسلى عميق بود بين فرهيختگى يك ملت و بى فرهنگى حاكميت. آن خشونت و آن بيرحمى در برخورد با دانشجويان، تخريب خوابگاه و پرت كردن دانشجو از ساختمان و در نهايت آن دادگاههاى كذايى و آن حكم ابلهانه كه سربازى را به جرم دزدى ريش تراش، مسئول همه وقايع بدانند، همه و همه حاكي از نفرت بى حد و حساب حاكميت خشك مغز نسبت به فهم و شعور و نفس فرهنگ است.
احكام صادره براى دانشجويان اما از جنس ديگرى بود. دانشجويى را زدند و لباس خونين او بر دست دانشجويى ديگر، چون پرچم مظلوميت افراشته شد. ضاربين و آمرين را رها كردند، دانشجوى زخمى را رها كردند. خون را رها كردند و ظلم را هم رها كردند. پس آنگاه به آن دانشجويى كه پيراهن خونين را برافراشت، ابتدا حكم اعدام دادند و بعد پانزده سال بند. احمد باطبى از يك فرصت مرخصى استفاده كرد و گريخت. اكبر محمدى در بند جان داد و بهروز جاويد تهرانى را هنوز بر صليب نگاه داشتهاند تا به عنوان نماد خشونت حكومت اسلامى در مقابل خيزش دانشجويى باقى بماند.
اما آنچه شاخص ميكند 18 تير 78 را، سر باز كردن گسلى عميق بود بين فرهيختگى يك ملت و بى فرهنگى حاكميت. آن خشونت و آن بيرحمى در برخورد با دانشجويان، تخريب خوابگاه و پرت كردن دانشجو از ساختمان و در نهايت آن دادگاههاى كذايى و آن حكم ابلهانه كه سربازى را به جرم دزدى ريش تراش، مسئول همه وقايع بدانند، همه و همه حاكي از نفرت بى حد و حساب حاكميت خشك مغز نسبت به فهم و شعور و نفس فرهنگ است.احكام صادره براى دانشجويان اما از جنس ديگرى بود. دانشجويى را زدند و لباس خونين او بر دست دانشجويى ديگر، چون پرچم مظلوميت افراشته شد. ضاربين و آمرين را رها كردند، دانشجوى زخمى را رها كردند. خون را رها كردند و ظلم را هم رها كردند. پس آنگاه به آن دانشجويى كه پيراهن خونين را برافراشت، ابتدا حكم اعدام دادند و بعد پانزده سال بند. احمد باطبى از يك فرصت مرخصى استفاده كرد و گريخت. اكبر محمدى در بند جان داد و بهروز جاويد تهرانى را هنوز بر صليب نگاه داشتهاند تا به عنوان نماد خشونت حكومت اسلامى در مقابل خيزش دانشجويى باقى بماند.
در واقعه 18 تير سه دانشجو كشته شدند، دهها نفر بازداشت شدند و هزاران نقد و نظر نگاشته شد. ساليان بر آن رفت و قرنها در خاطر ميماند اما آنچه حاصل آن واقعه بود، سر باز كردن گسلى بود كه ديگر سر بر هم نياورد و هر سال كه از آن توحش حاكميت ميگذرد، تاريخ ورقى ميخورد و سرخى آن روز از زير برگه هاى تذهيب شده و خوش نقشش بيرون ميزند.18 تير را بدين سبب گرامى ميداريم كه نماد اختلاف عميق فرهنگى بين ملتى فهيم و آزاديخواه و حكومتى بي فرهنگ و استبداد طلب است. 18 تير را گرامى ميداريم چون يادگار تقابل دانش و دانشجو است در برابر جهل و جاهليت. 18 تير را همچنان بزرگ میداريم.
0 جعبه زیر فرم نظرات برای تبدیل فینگلیش به فارسی است:
ارسال یک نظر