«حالا که به لطف دولت کودتا دیگر شرم میکنم تبریک بگویم ... این روز اصلا روز نیست، شب است و سیاه است و دردناک.»خبرنگاران سبز/ از وبلاگها:
از اولش هم این روز خبرنگار یک جورهایی وصله ناجور بود. بعد از روی کار آمدن دولت اصلاحات و همزمان با قتل محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی در کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان، شورایعالی انقلاب فرهنگی، ۱۷ مرداد را روز خبرنگار نامید. البته صارمی در این واقعه تنها قربانی نبود و عده ای از پرسنل کنسولگری هم کشته شدند.
در اینکه صارمی خبرنگار بود و باید از او تجلیل می شد ، تردیدی ندارم اما درد من همیشه از این بود که حداقل در تاریخ ۱۵۰ سال روزنامه نگاری در ایران ، چه بسیار روزنامه نگاران و خبرنگارانی که جان بر سر راه شان دادند و اتفاقا قاتل خیلی از آنها طالبان و دشمن خارجی نبود و عموما با قهر حکومت حذف شدند. از صوراسرافیل صدر مشروطیت بگیر تا همین اواخر.
یادم هست وقتی در دهمین جشنواره مطبوعات برای دریافت جایزه ای به تهران رفته بودم، در مراسم، ابتدا از خبرنگار فلان شبکه لبنان و بعد از چند خبرنگار صدا و سیما تجلیل شد و انگار نه که روزنامهها در روزهای پر آشوب سال ۸۲ ، پر پر می شدند. همین بدر السادات مفیدی بود که یک تنه بچه های روزنامه نگار را خطاب کرد که این چه روز خبرنگاری است که از رفقای در بندمان سخنی نمیگوید، از زهرا کاظمی که در اوین همان روزها کشته شده نمی گوید اما از صدا و سیما تجلیل می کند!
تقریبا هر سال در این روز دوستان یا نزدیکانی، زحمت می کشند زنگ می زنند، پیامی می دهند، که آقا روزت مبارک. هرگز خوشحال نشدم حتی وقتی ایران بودم. بخصوص از ۸۳ تا ۸۶ که خبرنگار بودم، روزنامه نگار بودم اما اجازه کار نداشتم. پرونده داشتم این هوا! چه تبریکی، چه مبارکی.
حالا که به لطف دولت کودتا، دیگر اصلا شرم می کنم تبریک بگویم. بابت چی؟ بابت اینکه روز خبرنگار است و پانزده روزنامه نگار با شرف وطنم در گرمای بتون و میله، در اوین در اعتصاب غذا هستند؟ تبریک بگویم وقتی مهسا امر آبادی هنوز در حسرت یک دقیقه تلفن از مسعود باستانی ِ در بند است؟ مبارک باشد وقتی رضا تاجیک اسیر است، احمد زید آبادی و یا سحر خیز که تا فلج کامل پیش رفته. بیخیال شوید. این روز، اصلا روز نیست، شب است و سیاه است و دردناک.
برگرفته از: (+)
از اولش هم این روز خبرنگار یک جورهایی وصله ناجور بود. بعد از روی کار آمدن دولت اصلاحات و همزمان با قتل محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی در کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان، شورایعالی انقلاب فرهنگی، ۱۷ مرداد را روز خبرنگار نامید. البته صارمی در این واقعه تنها قربانی نبود و عده ای از پرسنل کنسولگری هم کشته شدند.
در اینکه صارمی خبرنگار بود و باید از او تجلیل می شد ، تردیدی ندارم اما درد من همیشه از این بود که حداقل در تاریخ ۱۵۰ سال روزنامه نگاری در ایران ، چه بسیار روزنامه نگاران و خبرنگارانی که جان بر سر راه شان دادند و اتفاقا قاتل خیلی از آنها طالبان و دشمن خارجی نبود و عموما با قهر حکومت حذف شدند. از صوراسرافیل صدر مشروطیت بگیر تا همین اواخر.
یادم هست وقتی در دهمین جشنواره مطبوعات برای دریافت جایزه ای به تهران رفته بودم، در مراسم، ابتدا از خبرنگار فلان شبکه لبنان و بعد از چند خبرنگار صدا و سیما تجلیل شد و انگار نه که روزنامهها در روزهای پر آشوب سال ۸۲ ، پر پر می شدند. همین بدر السادات مفیدی بود که یک تنه بچه های روزنامه نگار را خطاب کرد که این چه روز خبرنگاری است که از رفقای در بندمان سخنی نمیگوید، از زهرا کاظمی که در اوین همان روزها کشته شده نمی گوید اما از صدا و سیما تجلیل می کند!
تقریبا هر سال در این روز دوستان یا نزدیکانی، زحمت می کشند زنگ می زنند، پیامی می دهند، که آقا روزت مبارک. هرگز خوشحال نشدم حتی وقتی ایران بودم. بخصوص از ۸۳ تا ۸۶ که خبرنگار بودم، روزنامه نگار بودم اما اجازه کار نداشتم. پرونده داشتم این هوا! چه تبریکی، چه مبارکی.
حالا که به لطف دولت کودتا، دیگر اصلا شرم می کنم تبریک بگویم. بابت چی؟ بابت اینکه روز خبرنگار است و پانزده روزنامه نگار با شرف وطنم در گرمای بتون و میله، در اوین در اعتصاب غذا هستند؟ تبریک بگویم وقتی مهسا امر آبادی هنوز در حسرت یک دقیقه تلفن از مسعود باستانی ِ در بند است؟ مبارک باشد وقتی رضا تاجیک اسیر است، احمد زید آبادی و یا سحر خیز که تا فلج کامل پیش رفته. بیخیال شوید. این روز، اصلا روز نیست، شب است و سیاه است و دردناک.
برگرفته از: (+)
0 جعبه زیر فرم نظرات برای تبدیل فینگلیش به فارسی است:
ارسال یک نظر