دین را ابزار انتقام از کریمی کرده‌اند

به جرات می توان گفت اگر «علی کريمی» يک دهم حمايتهای آشکار «حسين رضازاده» از آقای «احمدی نژاد» را درباره ايشان انجام می‌داد و آنگونه آشکار در ميادين بين المللی با بستن بازوبند سبز حمايت آشکار خود از جنبش سبز ملت ايران را آشکارنمی‌کرد، نه تنها روزه خوردن و تظاهر آن محل اشکال نبود که همه آيات و روايات مستند تنبيه امروز او مستند توجيه رفتار او شده و حالا به راحتی جای متهم وشاکی عوض شده و سردار سپاه آقای «آجرلو» اينک به جای آقای «کريمی» بر صندلی اتهام نشسته بود.

خبرنگاران سبز/ ورزش/ علی مصلحی:
اگر بخواهيم به کمک آيه و حديث و روايت واخلاق، ثابت کنيم که رفتار مجموعه ورزش کشور با «علی کريمی» اعجوبه فوتبال ايران اشتباه بوده است راه به جايی نمی بريم. چرا که به همان اندازه و حتما که بيشتر آنها برای رد نظر ما، آيات و روايات و احاديث و تفاسير و خلاصه مستندات مذهبی ارائه می‌کنند.
اما آنچه مشخص است و آنها به کمک هيچ ابزاری غير از دروغ نمی‌توانند رد کنند آنست که نتيجه اين نوع نگاه به مذهب و ديدن مذهب از دريچه سياست و مذهب سياسی داشتن باعث شده است امر «مذهب» که علی القاعده يک امر آسمانی، قدسی و شخصی است در همه امور مداخله داده شده و به دنبال اين نگاه ابزاری، آلوده به اغراض شخصی سياستمداران و ابزار سياست ورزی آنها طی سال‌های اخير شده و به اندازه همان سياست نازل، و لاجرم مورد تنفر قرار گرفته و نتايج عملی آن آنست که به جرات می توان گفت بيش از هشتاد درصد مردم در سراسر کشور در ماه مبارک رمضان نه تنها تمايلی به روزه گرفتن ندارند بلکه تمايلی به پنهان کردن روزه نبودن خود هم ندارند.

به عبارت ساده‌تر نتيجه نگاه ابزاری به امر مقدس دين باعث شده است مردم تنفر خود از سياست را در تظاهر به بی دينی نشان دهند. اين اتفاق بدون شک نتيجه رفتار و نگاه امثال آقای «آجرلو» و ديگر دست اندرکاران غريبه و غير متخصص در دستگاه ورزش کشور و کسانی است که به هيچ عنوان متعلق به دنيای ورزش و قهرمانی نيستند، اما در شرايطی که هيچ چيز و هيچکس در جايگاه واقعی خود نيست، آنها هم در جايگاه ورزش قرار گرفته و نتيجه اين شده است که می بينيم و می شنويم.

در مورد جادو گر فوتبال ايران «علی کريمی» و اتفاقات مربوط به او تا آنجا که مشخص است در اين هوای گرم فوتبال بازی کردن و تمرين داشتن و نتيجه گرفتن و در کنار همه اينها روزه گرفتن هم کاری است بس طاقت فرسا و به جرات می توان گفت از عهده کمتر کسی حتی آقای «آجرلو» و مربيان وکادر فنی تيم «استيل آذين» و مجموعه تنظيم کننده «منشوراخلاقی» برمی‌آيد. در نتيجه می توان ادعا کرد برای صاحبان باشگاه‌ها هم روزه گرفتن و مبادی آداب مذهب بودن بازيکنان يک باشگاه وتيم، فرع بر نتيجه‌گيری باشد. با توجه به اين شرايط به نظر نمی‌آيد اکثر ورزشکاران در چنين شرايطی روزه دار باشند. چنانکه بازيکنان هم تيمی «کريمی» هم بدان اعتراف نموده‌اند.

اما چرا و به چه دليل روزه نبودن يک نفر اينگونه مشکل ساز و به دنبال آن عليرغم توصيه صريح دين اسلام خبر ساز می‌شود بايد جواب را در جای ديگری جستجو کرد.

به جرات می توان گفت اگر «علی کريمی» يک دهم حمايتهای آشکار «حسين رضازاده» از آقای «احمدی نژاد» را درباره ايشان انجام می‌داد و آنگونه آشکار در ميادين بين المللی با بستن بازوبند سبز حمايت آشکار خود از جنبش سبز ملت ايران را آشکارنمی‌کرد، نه تنها روزه خوردن و تظاهر آن محل اشکال نبود که همه آيات و روايات مستند تنبيه امروز او مستند توجيه رفتار او شده و حالا به راحتی جای متهم وشاکی عوض شده و سردار سپاه آقای «آجرلو» اينک به جای آقای «کريمی» بر صندلی اتهام نشسته بود.

بلواگران بر عليه «علی کريمی» اگر به دين معتقد باشند و درد دين داشته باشند؛ بيش از نود درصد آيات و روايات و احاديث و تفاسير، مومنين را به آبروداری و پرده پوشی گناهان توصيه می‌کند، نه رسانه‌ای کردن گناه احتمالی يک انسان.