اینترنت چمدانی و عقیم شدن نقش کنترل‏گر دولت‏ها

پيشتاز حمايت از کليه برنامه‏های نوين دولت آمريکا کسی نيست جز معاونت دولت،خانم هيلاری کلينتن. او در اين خصوص گفته است: ما می‏بينيم که هر روزه مردم بيشتر و بيشتری در سرتاسر جهان، برای ابراز عقايد خود بر عليه بی‏عدالتی و برای دستيابی به آمالشان، از اينترنت، تلفن همراه و ديگر وسايل ارتلاط جمعی استفاده می‏کنند. و ادامه می‏دهد: فرصتی تاريخی پيش آمده که بر تغيير در جهان تاثير بگذاريم- تغييری که مورد پشتيبانی آمريکا است- پس ما هم اقداماتمانن را به گونه‎‏ای متمرکز می‏کنيم که آنان-مردم کشورهای در حال تغيير- بتوانند همين کار را بکنند. کمک‏شان کنيم تا بتوانند با هم سخن بگويند، با اجتماعشان، با حاکميتشان و نهايتا با جهان.

خبرنگاران سبز/میز ترجمه:

در فاصله چند هفته پس از آنکه خبری گذرا از طرح دولت ايران برای ايجاد اينترنت ملی، يعنی شبکه‏ای که تنها در ايران کاربرد داشته باشد و محدوده‏اش با مرزهای جغرافيايی کشور يکی باشد، دولت آمريکا سخن از ايجاد اينترنت موازی کرده‏است. تلاش دولتی ايران برای هرچه بيشتر کنترل کردن مشترکين اين تکنولوژی و قطع ارتباط آن با جهان خارج است و اما سامانه جديد نقطه کاملا مقابل آن.

بخوانيم مطلبی در اين خصوص را از نشريه بوستن(The Boston Globe)؛

دولت اوباما پروژه ساخت وسايل ارتباط جمعی موازی يا سايه را دنبال می‏کند تا در کشورهايی که از سانسور استفاده می‏شود و يا حاکمان خودکامه اقدام به کنترل يا انسداد شبکه‏های ارتباط جمعی می‏کنند مورد استفاده قرار گيرد.

اين تلاش‏ها شامل ايجاد سامانه‏های تلفن همراه مستقل برای نسب در کشورهای خارجی است و نيز استفاده از دستگاهی که يک شرکت کم سابقه مستقل در طبقه پنجم ساختمانی تجاری در خيابان ال-L- شهر نيويورک ساخته‏اند که از طريق ساخته آنان، سخت افزاری به ظاهر عادی را می‏توان مبدل به يک شبکه بی‏سيم اينترنتی کرد. اين سامانه به دليل همين مشخصه نام اينترنت چمدانی را به خود گرفته است. دولت آمريکا برای گسترش تحقيق و ساخت اين سامانه آخری مبلغ دو ميليارد دولار بودجه تامين کرده است. اين دستگاه را می‏توان با سهولت از مرز کشورها رد کرده پس از راه‏اندازی، قابليت ايجاد شبکه بدون سيم اينترنتی در شعاع گسترده‏ای را ايجاد می‏کند- گرچه شعاع کاربردی دستگاه در اين مقاله بدرستی مشخص نشده است-.

اطلاعاتی که در خصوص تلاش‏های مذکور دولت آمريکا بدست آمده حاصل تلاش موسسه نيويورک تايمز-New York Times- است که نتايج خود را پس از يک سری مصاحبه، بررسی اوراق دولتی و تله تکس‏های بين دولتی حاصل نموده‏است. اعلام می‏شود که فعاليت‏های مذکور از لحاظ هجم اجرايی، نحوه هزينه و پيچيدگی آنها، متفاوتتند. به طور مثال بنابر گفته يکی از دست اندرکاران، پروژه اينترنت چمدانی که در کشورهايی چون ايران، سوريه ويا ليبی کارايی دارد را دولت مستقيما هزينه کرده‏است. اما پروژه ديگری که به نقل از يک مقام رسمی دولت ۵۰ ميليون دلار هزينه برداشته، نصب تلفن‏های همراه مستقل از شبکه عمومی است که در افغانستان اجرا شد. اين سامانه‏ها از آنتن‏های نصب شده در مناطق تحت حفظ نيروهای غربی برای ارتباط استفاده می‏کند تا قدرت تخريبی نيروهای طالبان بر سامانه‏های دولتی آن کشور را بدون هيچ آسيبی دور زده باشند. هزينه پروژه فوق را مشترکا دولت و پنتاگون تقبل کرده‏اند.

از يک نگاه می‏توان گفت که دولت اوباما جبهه جديدی در مقابله با سانسور جهانی باز کرده‏است. پيش از اين آمريکا با ايجاد شبکه‏های راديويی مانند صدای آمريکا-VOA- و جز آن،بر پايه گذاری اطلاع رسانی آزاد اقدام کرده بود. چندی پيش نيز نرم افزاری را در اختيار مردم چين قرار داد که از آن طريق، استفاده کنندگان اينترنت هويت خويش را ميتوانند مخفی نگاه دارند و در همان جهت نيز برای تبادل اطلاعات بدون امکان رديابی آموزشهايی به آنان داده شد. اما تلاش‏های نوين، کلا از سنخ ديگری است و معنای آن ايجاد بستری مستقل از دولت‏ها در هنگام استفاده از وسايل ارتباط جمعی است.

پروژه اخير توانسته تعداد غيرقابل باوری از سياست مداران، نظاميان و برنامه‏نويسان جوان و همچنين مخالفان سياسی مهاجر حداقل ۱۲ کشور گوناگون را برای به اجرا درآمدنش، گرد هم آورد. پروژه‏ای که توسط اين جمع قابل اجراتر، هوشمندتر والبته باحال‏تر! معرفی شده است.

گاهی دولت آمريکا برای دستيابی به راه‏های نوين در تقابل با سانسور از ايده اشخاصی استفاده می‏کند که روشی ساده برای دور زدن کنترل‏های کشورشان يافته اند. از اين روش‏های ساده می‏شود از روش چال کردن تلفن‏های همراه توسط چينی‏ها در نزديکی مرز کره شمالی نام برد که کره‏ای‏ها برای خبر رسانی و يا حتی مصاحبه از آنها استفاده می‏کردند.

پيشتاز حمايت از کليه برنامه‏های نوين دولت آمريکا کسی نيست جز معاونت دولت،خانم هيلاری کلينتن. او در اين خصوص گفته است: ما می‏بينيم که هر روزه مردم بيشتر و بيشتری در سرتاسر جهان، برای ابراز عقايد خود بر عليه بی‏عدالتی و برای دستيابی به آمالشان، از اينترنت، تلفن همراه و ديگر وسايل ارتلاط جمعی استفاده می‏کنند. و ادامه می‏دهد: فرصتی تاريخی پيش آمده که بر تغيير در جهان تاثير بگذاريم- تغييری که مورد پشتيبانی آمريکا است- پس ما هم اقداماتمانن را به گونه‎‏ای متمرکز می‏کنيم که آنان-مردم کشورهای در حال تغيير- بتوانند همين کار را بکنند. کمک‏شان کنيم تا بتوانند با هم سخن بگويند، با اجتماعشان، با حاکميتشان و نهايتا با جهان.

دست‏اندرکاران پروژه اينترنت چمدانی، از يک جهت نگران بکارگيری شبکه‏های مستقل اينترنتی در کشورهای غير آزاد هستند؛ از اين بابت که مبادا حاکمان اين کشورها با استفاده از دستگاه‏های ردياب، مکان سامانه را يافته، فعالانی را که از آن استفاده می‏کنند دستگير نمايند و يا حتی پيش از آن و در زمان وارد کردن سامانه به کشوری همان احتمال وجود دارد.

اما بسياری ديگر معتقدند که استفاده از گونه سامانه‏ها به همه ريسک‏هايش می‏ارزد چرا که بنابر گفته ساشا مينراث(Sasha Meinrath) : ما در حال ارائه خدماتی به مردم هستيم که تقريبا برای دولت‏ها غير ممکن است آن را کنترل کنند، از اطلاعات کاربرانش با خبر شوند و يا آن را کلا از کار بی‏اندازند.

ساشا رهبری تيم اينترنت در چمدان را به عهده دارد و رياست گروه مطالعات آزاد تکنولوژی در موسسه غير انتفاعی آمريکای نوين هم به عهده اوست.

وی می‏افزايد: نکته در اينجاست که چنين سيستمی، حاکميت‏ها را در بازداری آنان از حق اساسی و ابتدايی ارتباطات آزاد جمعی برای مردم، عقيم می‏کند.