نوری‌زاد به همسران شهیدان باکری و همت: گناه شما افشای ذات زالوی آن‌هاست

خواهران من، نفرين به من که رايحه رنج شما را به دنيا خواهی و جدايی از راه درخشان همسرانتان تفسيرکنم. شما نيک می‌دانيد، اما من نيز می‌گويم که: رنج و نفرت ناکسان از شما، در اين است که چرا شما چراغی از چراغانی بساط عيش آنان نيستيد و در مقابل بنا بر افشای ذات زالوی آنان داريد.

خبرنگاران سبز/ نامه‌ها:
محمد نوری‌زاد آزاده در بند این بار به همسران شهیدان باکری و همت که مورد یورش‌های فیزیکی و ترور شخصیتی هواداران و بانیان کودتا قرار گرفته‌اند نامه‌ای نوشته است که متن کامل آن به نقل از وبگاه رسمی محمد نوری‌زاد در زیر می‌آید.

سلام ای غريب افتادگان ورطه بلا، و ای جام‌نوشان برکه اندوه.  شنيده‌ام جماعتی از اهالی حيات وحش، کمر به ضرب و شتم و اهانت شما دو تن بسته‌اند؛ و به فرموده، حساب شمايان را از حساب همسرانتان جدا کرده‌اند. ای کاش آنانی که همه چيز دارند الا عقل، می‌دانستند که در حساب محکم انقلاب، از همان روزی شکاف افتاد که: حق، جای مبارکش را با «من» آنان عوض کرد.

از همان روزی که: مردن از اندوه ربوده شدن خلخال آن زن يهودی، به شوخی گرفته شد. ازهمان روزی که تماشای قاب خالی وعده‌های انقلاب، عادت جاری انقلابيون ما شد. و بختک عادات سخيف بزرگان ما، به فرشتگی تفسير گرديد. از همان روزی که جمعی از روحانيت ما، به استخدام درآمد و عهد حيثيتی‌اش را به ثمن بخس فروخت، و جماعتی از جاماندگان صف آزادگان، خانه بر شن ساختند و وسعت سلطه سابق خود را از دل‌ها و مقام مناجات، به سهام مخابرات نقل مکان دادند.

گناه شما ای بانوان حرم حيا، در اين است که آزادگی را همچنان با تماشای قامت فهم همسران خود تعريف می‌کنيد. و حال آنکه خود خوب می‌دانيد: مدتهاست تعريف تازه‌ای به ساحت صاحب نامان ما راه يافته است. اين که: بر جنازه‌های قبرستان گنديدگی، می‌شود نقاب حيات بست. می‌شود ديگ مسين دروغ بر سر نهاد و صدای بنگ بنگ آن را به اسم فکر و انديشه به خورد خلق‌الله داد. ای من فدای تنهايی شما، مباد نفرينمان کنيد و غيرت خاموش ما را نشان شوهران خود بدهيد و بگوييد: اينان همان ميراث خواران سفره خونين انقلابند؟!!

ای کاش ذره ای از بلندای آوازگی شما با ما نيز بود، و ما، ازحنجره خسته شما فرياد می‌زديم: ای خدا ببين به اسم دين، چه ، به روز دين تو آورده‌اند، و به اسم تو، چگونه پوست از تن خصلت‌های ناب تو دريده‌اند.

کاش ای بانوان وادی حيا، ما غباری بوديم بر چهره چادر شما، و با شما از فراز نفرت‌هايی می‌گذشتيم که دامنگير انقلاب شده است. و از همان فراز آرزوهای برنيامده انقلاب، به همه رنجديده‌ها و رميده‌ها می گفتيم: آهای قهر کرده‌ها، به خدا قسم، خدا نه اين است که اين جماعت نشان ما وشما می‌دهند. خدا، کی و کجا بر دروغ و تزوير و غارت و پليدی، آغوش می‌گشايد؟؟

خدا، کجا ذليل زاويه‌های تنگ فهم ما می‌شود؟ برکت، بارانی از بارش رحمت خداست. انصاف و عدل، خورشيدی از گرمای وجود اوست. و فردا، نشانه ای از آبشار پروردگاری خداوندست.

خواهران من، نفرين به من که رايحه رنج شما را به دنيا خواهی و جدايی از راه درخشان همسرانتان تفسيرکنم. شما نيک می‌دانيد، اما من نيز می‌گويم که: رنج و نفرت ناکسان از شما، در اين است که چرا شما چراغی از چراغانی بساط عيش آنان نيستيد و در مقابل بنا بر افشای ذات زالوی آنان داريد.

سرتان سلامت، چادر پاکدامنی شما، پرچم فهم ما.